Νομίζω ότι αυτή ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Γεννημένη για να διανύσει τη γη, με ένα κόκκινο φόρεμα, στο ύψος ενός κόσμου που συμμετέχει στην ιστορία και στον ήχο της σύγκρουσης.
[mc4wp_form id="278"]
Γνωρίζοντας, λοιπόν, τη σπουδαία δράση του αεικίνητου, ευαίσθητου ανθρώπου, Νίκου Πατερέκα, τού ζήτησα να μου μιλήσει κυρίως γι’ αυτό που έχει καταφέρει: να είναι κομμάτι ενός σύμπαντος, στο οποίο κι ο τελευταίος υγρότοπος παραμένει ακέραιος, άθικτος. Γιατί η ζωή είναι μία και ενιαία και χωρίς έγνοια, όσο αρτιμελής και να είσαι, παραμένεις αόρατος.
Όσο περιπλανιέμαι, κρατάω στο χέρι έναν τέλειο καφέ. Ζεστό, κρύο, εξαρτάται. Αλλά τέλειος είναι πάντα.
Με διαρκή παρουσία εκεί που η πραγματικότητα έχει την πιο καταιγιστική πλοκή και η ποίηση ακρίβεια, η Ηλιάνα Μαυρομάτη επιμένει σε μια εκδοχή ζωής, που δεν της επιτρέπει τη μετριότητα, τη σιωπή, τον φόβο.
Αν η συζήτησή μου με την ψυχολόγο Χριστίνα Ματσατσίνη Υφαντή ήταν απλώς μια εικόνα χωρίς ήχο, αυτή θα ήταν «δύο άνθρωποι που συζητούν, κοιτώντας προς έναν ιαματικό ορίζοντα».
«Το ραδιόφωνο κάνει προσβάσιμο σ’ όλο τον κόσμο ένα βιεννέζικο βαλς ή μια συνταγή μαγειρικής». Μπέρτολτ Μπρεχτ
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Στις Μπουάτ, κάτι γίνεται πάντα, σε όποια χρονιά, σε όποιον αιώνα, και δεν ποζάρει κανείς. Ο ένας υπολογίζει τον άλλον. Δεν μεσολαβεί ανάμεσα στον ακροατή και τον καλλιτέχνη τίποτα. Δεν χρειάζονται, πολλές φορές, καν μικρόφωνα. Και στην απόλυτη ησυχία, ακούγονται όλα.
Αλλά το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων της, 3 Φεβρουαρίου 1952. Πάλι νέα θα ήταν, αν υπήρχε στο εδώ και το τώρα. Πάλι θα έγραφε. Πάλι θα ετοίμαζε απρόβλεπτα γιουρούσια, «καρφί» στην ησυχία του φόβου.
Οι άνθρωποι της «Γαϊδουροχώρας» είναι πάντα παρόντες και έτοιμοι να σταθούν δίπλα σε κάθε ευάλωτη περίπτωση. «Η ευγένεια του ανθρώπου είναι να δίνει», να δίνει αξία στην κάθε ανάσα, να υπόσχεται μια καλύτερη ζωή.