Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Με μια καριέρα που μετρά δεκαετίες και ρόλους, που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στη σύγχρονη καλλιτεχνική ιστορία της χώρας.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την εξουσία από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Ο Φώτης Σιώτας έχει ζήσει μια ζωή μέσα στη μουσική και μιλώντας μαζί του κατάλαβα ότι, με την ίδια ειλικρίνεια και τρυφερότητα που τραγουδούσε στην παιδική χορωδία της Αγίας Τριάδας, έτσι τραγουδάει και παίζει βιολί στα «Τρία Ρουμπαγιάτ».
Ζω για τη μέρα που θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου και θα πω σε όλους και σε όλες: «Το παραμύθι που θα σα πω σήμερα, το ζω από καιρό. Αξίζει να σπαταλήσετε ένα οχτάωρο για να με ακούσετε».
Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος αλλάζει. Ειδικά αν είναι χαλασμένο, δε θα λείψει σε κανέναν.
Όταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία φαινόταν πλέον αναπόφευκτη, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής, κλήθηκαν – όπως συνηθίζεται – να συντάξουν ένα ψυχογράφημα για τον «Φύρερ». Οι εκθέσεις τους συγκλίναν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν λογικό άνθρωπο, ο οποίος διέθετε τη δυνατότητα να αρθρώνει πολιτικό λόγο.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, όσα έγραψε και είπε ο Οδυσσέας Ιωάννου, όλα τα λόγια του που τραγουδήθηκαν, μπήκαν στο μυαλό, την ψυχή και το στόμα πολλών ανθρώπων. Θα μπορούσα να συζητάω για ώρες μαζί του για την μπάλα μέχρι τον πυρήνα της ύπαρξης.
Η αποσύνδεση από ό,τι συμβαίνει γύρω μας είναι χειρότερη κι από μια μεγάλη στενοχώρια. Μοιάζει με μια πανοπλία, που είναι μεν προστατευτική, αλλά ταυτόχρονα και τόσο βαριά που σ’ εμποδίζει να κινηθείς, να αισθανθείς και να ζήσεις.
Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη περίοδος. Τη θεωρώ μια παρένθεση χαράς μέσα στον απέραντο και μουντό χειμώνα. Κόσμος πάει κι έρχεται, μαζευόμαστε, γελάμε, τρώμε, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν πολύχρωμα φωτάκια.
Μέσα από μια πρωτότυπη δραματουργία, στοιχεία θεατρικού ντοκιμαντέρ και την οργή που θύμιζε την Αγία Ιωάννα των σφαγείων του Μπρεχτ, οι θεατές της παράστασης έχουν την ευκαιρία όχι μόνο να έρθουν σε επαφή με έναν αθέατο κόσμο εκμετάλλευσης, αλλά και με τη δύναμη των καταπιεσμένων ανθρώπων, όταν σηκώνουν το ανάστημα τους και μιλάνε.
[mc4wp_form id="278"]
