Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος. Έγινε συγγραφέας όταν κάθισε τους δαίμονές της απέναντί της και τους έγραψε βιβλίο. Κατάφερε και κατέγραψε όλες τις μορφές του πόνου της σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο και εξομολόγηση μαζί, κάτι που όπως λέει ενώ δεν απάλυνε τον πόνο, της έδωσε την αυτοπεποίθηση για να τον αντιμετωπίσει.
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Η σημασία του θεάτρου για τη Βασιλική Διαλυνά και ο διάλογος που θεατρικές παραστάσεις όπως τα Ανεξάρτητα κράτη και το Είσαι και φαίνεσαι ανοίγουν με το κοινό τους, είναι βαθιάς σημασίας.
Η Βάσια Τζανακάρη λοιπόν, γράφει και μεταφράζει, ακούει πολλή μουσική, αγαπά τη φύση όπως την αγαπά κάθε άνθρωπός της πόλης που νιώθει την έλλειψη αυτής στο πετσί του, εμπνέεται από το παραμικρό ασήμαντο και περαστικό, έχει την αγάπη για ασπίδα και πιστεύει πως ο έρωτας μπορεί να αναγεννηθεί παντού.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, δεν το ήξερα το πανετόνε ή το ήξερα και δεν μου άρεσε. Μέχρι που δοκίμασα «το κάτι άλλο», δηλαδή το πανετόνε του Αντώνη Σελέκου. Και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται για πρόσφατη ανακάλυψη ή για προαιώνια μνήμη.
Σε αυτό το ξεχωριστό μπιστρό, λοιπόν, ο συνδυασμός είναι αυτός που κερδίζει. Κι έπειτα, το αεράκι της ανανέωσης, αυτό που πάει μαζί με την πληθωρικότητα. Το εγγενές μπερεκέτι.
Ανακάλυψα την Ειρήνη Γεωργή – στην προ-COVID εποχή – μέσω της δημοσιογραφικής πλατφόρμας The Press Project. Την ακολούθησα στα social media και από τότε μέχρι σήμερα, έχει από μένα μια σταθερή «καρδούλα» στα posts της.
Η Άννα Καλλινίκου αφηγείται την εκάστοτε –καθημαγμένη- ιστορία με ηρεμία. Με τη φωνή της, αδιαμφισβήτητα, να συντάσσεται με το δίκιο και τους αδύναμους. Με ό,τι, τέλος πάντων, σημαίνει φως μέσα στο σκοτάδι.
Ο χώρος είναι γεμάτος χρώμα. Κοσμήματα, ρούχα, πόσα πράγματα, προορισμένα να σημαίνουν χαρά και τέχνη κι από το εκπαιδευμένο χέρι της Μαριλίζας Κορωνιωτάκη, που έχει αποφασίσει, εδώ και καιρό, ότι ταλέντο είναι να έχεις (πάντα) τη λαχτάρα να κάνεις κάτι.
Τα τατουάζ της Παυλίνας Παπαηλιοπούλου έχουν κάτι αέρινο, κάτι δυναμικό, κάτι απρόβλεπτο. Ενισχύουν ένα εγγενές χαρακτηριστικό, μια δοκιμασμένη αγάπη, ένα βίωμα. Σπάνε τη σιωπή με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Γιατί η Παυλίνα, όπως είπαμε, ξέρει κι από ιστορίες.
[mc4wp_form id="278"]
