Η Ακαδημία Αθηνών και το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη συνδιοργανώνουν εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη της ακαδημαϊκού και ποιήτριας, Κικής Δημουλά, την Τετάρτη 12 Μαρτίου, στις 19:00, στην Αίθουσα Τελετών της Ακαδημίας Αθηνών.
[mc4wp_form id="278"]
Ίσως, όταν βρεθούμε στο σημείο να θέλουμε τα πάντα, να συμβαίνει επειδή βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να μη θέλουμε τίποτα.
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Η ομορφιά της ήταν η καλοσύνη της. Το ταλέντο της αποσαφήνισε την εφηβεία της, όταν δεκαεφτάχρονο κορίτσι δημοσίευσε το ποίημα «Μοναξιά», μετά από παρότρυνση του νονού της, Νίκου Καζαντζάκη.
Κατά ομολογία του Τάκη Παπατσώνη, ο Γκάτσος επέλεξε τον τίτλο «Αμοργός» όχι επειδή έχει κάποια σχέση με το ομώνυμο νησί, αλλά «μονό ηχητικά — σαν ένα τμήμα ελληνικό». Κατά άλλες ερμηνείες, ο τίτλος του έργου αποτελεί αναφορά σε ένα ουτοπικό, ελληνικό και σκοτεινό (λόγω Κατόχης) τοπίο.
Το μικρό παιδί παρατηρεί. Κι άλλος αστερίας κι ένα καράβι, ένα ακροκέραμο, «όταν δεν έγραφε, ίσως καθόταν σε αυτή την καρέκλα», «και όλα αυτά τα σκέφτηκε σε αυτόν τον μικρό χώρο;», «τον αγαπούσαν πολύ οι φίλοι του, μάλλον». Από την οθόνη, ακούγεται η φωνή του Ελύτη, τον βλέπουμε να αγγίζει την ίδια γραφομηχανή, που υπάρχει μπροστά μας.
Ο Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και δημοσιογράφος, τιμημένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, Ζοζέ Σαραμάγκου, γεννήθηκε σαν σήμερα, πριν 102 χρόνια. Τον αγαπάμε για το δηκτικό του χιούμορ, τη σεμνότητά του, για το ταλέντο του. Γιατί έμαθε καλά τη ζωή κι επέμεινε.
Γεμάτος με αυτές τις σκέψεις, έφτασε στη λίμνη. Κάθισε στο αγαπημένο του παγκάκι, κοίταξε το παγωμένο νερό, έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαντάστηκε το κρεβάτι του σαν μία βάρκα στη μέση της λίμνης. Ανέβηκε πάνω της κι άρχισε να κάνει κουπί χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά, 1 Μαΐου 1909 – Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές με διεθνή φήμη και ακτινοβολία.
Και δεν ήταν μονάχα η μούσα μου, αυτή που λάμπει μπροστά στον ποιητή. Ήταν αυτή που καταλάβαινε ότι ήταν καλή ιδέα να στρώνομαι στο γραφείο για δουλειά. Ήταν τέλεια. Μου ζητούσε με τόσο γλυκό και απαλό τρόπο, να γράφω αριστουργήματα για χάρη της. Και κάθε πρωί, έβαζε μια γαρδένια στο γραφείο μου.