Οκτώ διηγήματα που γράφτηκαν πριν η συγγραφέας ξεκινήσει το μυθιστόρημα που θα γινόταν best seller “To Kill a Mockingbird”, βρέθηκαν στο διαμέρισμα της Lee στη Νέα Υόρκη μετά τον θάνατό της το 2016.
[mc4wp_form id="278"]
Καμιά φορά, που παρακατέχομαι από τέτοιους φόβους, με πιάνει σύγκρυο, όταν αντιλαμβάνομαι πως κάποιος κανόνισε το βήμα του πάνω στο δικό μου, και σταματάει κι αυτός στις ίδιες βιτρίνες. Δεν μπορώ να μη βάζω κακό με το νου μου. Είμαι κι εγώ παιδί μιας εποχής δολοφόνων
Για τον συγγραφέα Θεόδωρο Πολυράκη, τα πράγματα είναι απλά. Το γράψιμο έχει δύναμη, το γράψιμο ίσως δείχνει τον δρόμο προς τις ωραίες εστίες, που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή.
Το περιοδικό People τον είχε χαρακτηρίσει ως «το αιώνιο λουλούδι-παιδί» και τον «άγρια ανθισμένο Πίτερ Παν των αμερικανικών γραμμάτων».
Στις 11 Φεβρουαρίου και για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη,
θα παρουσιαστεί στον κινηματογράφο Βακούρα και στο πλαίσιο του αφιερώματος του κινηματογράφου στον Ελληνικό Κινηματογράφο και τους δημιουργούς του με προβολές αποκλειστικά από κόπιες 35 χιλιοστών, το σύνολο της φιλμογραφίας του Χρήστου Βακαλόπουλου.
Η πρωτοβουλία, που ονομάζεται Human Authored, θα επιτρέψει στους συγγραφείς να συνδεθούν στην πύλη και να καταχωρήσουν το βιβλίο τους
Η Βάσια Τζανακάρη λοιπόν, γράφει και μεταφράζει, ακούει πολλή μουσική, αγαπά τη φύση όπως την αγαπά κάθε άνθρωπός της πόλης που νιώθει την έλλειψη αυτής στο πετσί του, εμπνέεται από το παραμικρό ασήμαντο και περαστικό, έχει την αγάπη για ασπίδα και πιστεύει πως ο έρωτας μπορεί να αναγεννηθεί παντού.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, όσα έγραψε και είπε ο Οδυσσέας Ιωάννου, όλα τα λόγια του που τραγουδήθηκαν, μπήκαν στο μυαλό, την ψυχή και το στόμα πολλών ανθρώπων. Θα μπορούσα να συζητάω για ώρες μαζί του για την μπάλα μέχρι τον πυρήνα της ύπαρξης.
Ήταν ένας συγγραφέας που ασχολούνταν με τη φτώχεια, την τάξη και την εξουσία. Ποτέ δεν θα μάθουμε πώς θα ένιωθε ο George Orwell αν τον τιμούσαν σε ένα νόμισμα.
Ο Βασίλης Αλεξάκης έγραφε πιστεύοντας στις λέξεις και σε όσα αφήνουν στην ψυχή μας όταν την αγγίζουν
Αυτός ο συγγραφέας για εμένα είναι ο Βασίλης Αλεξάκης, που πεθαίνει σαν σήμερα τέσσερα χρόνια πριν και που μου άφησε ένα κενό σαν να είχα μαζί του ένα εβδομαδιαίο ραντεβού κάποια πρωινή ώρα που πια θα έμενε άδεια.